Chakir, de zon in mijn leven

Haha, vrouwtje kan me nu nog nét optillen.

Zie je hoe ze straalt van geluk?

Ze weet nog niet eens dat ik behalve de zon ook een grote dondersteen ben, waar ze nog heel wat mee te stellen krijgt.

Wat is dit nu weer? Allemaal mensen en geluiden in een kast? Dat ken ik helemaal niet; hadden ze niet in Duitsland.

Enne, ik ben krantzindelijk, waarom moet ik dan buiten plassen? Daar snap ik helemaal niets van, brrr koud aan mijn voetjes. En waarom aan zo,n lijn laat me toch gewoon los, anders ga ik weer zitten.

De eerste dag thuis

Op 1 februari, mijn verjaardag, mocht ik Chakir meenemen naar huis. Oeps... het sneeuwde, maar aangezien de fokster erg veel moeite had om Chakir aan mij af te staan, wilden we zo snel mogelijk naar huis, dus de gok genomen.

Norbert bracht Chakir naar de auto en zwaaide ons uit. Chakir heeft de hele terugreis samen met een goede vriendin op de achterbank gezeten. En na 10 uur reizen gelukkig goed in Blijham aangekomen.

Willy en Chakir samen op de achterbank.

Onderweg om de 2 uur er even uit om Chakir wat te laten lopen.

En natuurlijk een hapje eten onderweg. Chakir mocht gewoon mee in de wegrestaurants.

En kreeg zelfs een bak water van het personeel.

De eerste nachten heb ik bij Chakir geslapen op een stretcher, maar dat leek Herr Chakir zelf ook wel wat, beter dan zijn eigen mandje.

Tja, voor 2 is die stretcher te klein, en vrouwtje past niet in mijn mandje. Zucht, tja, wij mannen delven altijd het onderspit.