CACIL Herfstcoursing Ronostrand (Nl)

Vandaag gingen we kijken naar de CACIL Herfstcoursing op het Ronostrand in Een (NL).

Móóí is het daar, allemaal zand en bomen met een meertje in het midden. En bijna alle honden mochten daar lekker los rennen en ook nog wel met z'n tweën tegelijk. ......Zucht.......alleen ik natuurlijk weer niet, mocht alleen kijken, ze vinden me nog te jong, nou ja!!!

Er waren daar héél veel fotografen, dus heb ik als mooie afghaan mijn mooiste én gekste koppen laten zien

Haaaawoef, wie doet mij na? Tong in een kurketrekker trekken, altijd handig als vrouwtje de wijnfles niet zelf kan openen.

En voor de tandartsen onder U, dit is mijn oogverblindend witte gebit, daarmee wil ik mijn vriendinnetje op afstand, Lady die nu ook loopt imponeren.

Tja, en dan willen ze natuurlijk zoveel mogelijk kleuren afghaanse windhonden op één foto, maar waar is die zwarte nu gebleven???

Tja, en zo'n mooie foto's komen natuurlijk op een ereplaatsje aan de muur. Daar waar ik er ook precies onder kan gaan zitten, voor een optimaal vergelijk.

Omdat ik steeds tussen de witte bank en de cv zakte, heeft vrouwtje speciaal voor mij andere banken gekocht. Ze slapen héérlijk, maar ik pas er maar nét op. Voetjes op een kussen tegen dikke enkels.

Gaaaaaap, z',n kijkdag is wel hondsvermoeiend.

Há, dit is perfect, vensterbank op steunbekhoogte, borstverwarming en achtervoetsteun. Eens effe lekker loeren naar de buurkatten.

Iemand er wat op tegen??

Dierendag en een mooi kado

Vandaag is het eindelijk tot vrouwtje doorgedrongen dat echte afghaanse windhonden OP  DE BANK THUISHOREN, en als ze zin hebben zelf wel in hun mand gaan. Dus, zogenaamd als kado kreeg ik toestemming om eindelijk, eindelijk , maar toch, heerlijk daarop te relaxen.

Ooooooooh heeeerlijk,

Waar blijft m'n personeel nu om me een lekker dekentje over me heen te doen?

En een nachtkusje please, want ik blijf natuurlijk hier lekker slapen vannacht.

Vrouwtje, de wekker graag op 7 uur instellen, dan wil ik even de boom water geven.

Hèhè, mag ik op de bank, zie ik nog niets door die stomme vitrage, maar het zit wel héééérlijk. Alleen die verwarming erachter is verhonds lastig, ik brand er steeds mijn poten aan.

Dat is nu kinderachtig zeg, schuift vrouwtje de vitrage voor me aan de kant, doen ze buiten het licht uit.

Ze heeft ook nog een encuastic schilderijtje van me gemaakt, dat is een beetje spiritueel, linkerkant is het verleden, midden het heden en rechterkant de toekomst. Het gekke is als je het schilderijtje een kwartslag draait je mijn vrouwtje in het verleden ziet, toen ze nog wedstrijden danste in een échte ballroomjapon. Ze heeft een foto waar ze net zo opstaat, uitdraaiend, de hele rok omhoogzwiepend en de armen gespreid.

En dit heeft ze uitgezocht aan de hand van mijn naam, sterrenbeeld en geboortedatum. Dit is mijn levenslied. Jammer dat ze geen noten kan lezen, dan kon ze het me af en toe toespelen. Nu moeten we maar wachten tot er iemand komt die dat wel kan én een instrument bij zich heeft..